Jak powiedzieć dziecku, co to jest przyjaźń

Pamiętaj: wszystko w swoim czasie. Dwuletnie dziecko, nawet chętnie bawiąc się z innymi dziećmi w piaskownicy, nie będzie traktować kogoś z nich jako potencjalnego przyjaciela lub przyjaciółki – on jest jeszcze za młody. Odpowiednio, bezsensowne będą wskazówki dla rodziców: „byś się zaprzyjaźnił się z Петенькой, on jest taki grzeczny i spokojny!” lub „Spoufalaj się z Дашенькой, taka ładna dziewczyna!” Dziecko po prostu nie zrozumie, czego od niego chcą. Ale mu opowiadać o przyjaźni trzeba koniecznie!

Czytaj bajki i rymowanki, oglądać bajki z dzieckiem, w których mowa o przyjaźni. Jest to potrzebne do tego, aby w głowie malucha powstała wyraźna myśl: Przyjaźń – to dobrze! Niech zapamięta to słowo i w jednym jego wspomnienie będzie otrzymywać pozytywne emocje, bo to bardzo ważne.

Trzyletnie dziecko już może mniej lub bardziej jasno określić, z kim chce się przyjaźnić, a z kim nie. Na tym etapie pokazać delikatność i cierpliwość, pamiętając, że logika dorosłego i dziecka – zupełnie różne rzeczy. Na przykład, powstała taka sytuacja: dziecko nie chce przyjaźnić się z dobrym chłopcem, bo ten defekt wyglądu. I z dziecięcą bezpośredniością odpowiada na pytanie „Dlaczego z nim nie przyjaźnisz?” – „Potem że on jest brzydki!”

Delikatnie, ale stanowczo przekonać dziecko, że psychiczne jakości w żaden sposób nie są związane z wyglądem. Tu pomoże jakaś przestroga (jak „Brzydkie kaczątko”), przypowieść lub historii z życia.

Gdy dziecko będzie trochę starsze, należy wyjaśnić mu, na czym wartość prawdziwej przyjaźni. Zadanie mamy i taty – wpoić swemu dziecku, że nawzajem pomagać, dzielić się z nim, powstrzymać się od złych uczynków. Nie żądając nic w zamian, nie zastanawiając się: „A co będę z tego mieć?”. Wtedy i siebie pochodzić będzie z nim tak samo.