Bajka — to krótkie opowiadanie, wyrażone zwykle w wierszu formie. Jej celem — aby odzwierciedlać stosunek autora do tego, czy innego bohatera, wyrazić jakieś нравоучение, ośmieszyć wady, wady, przy czym jako właściwe dla poszczególnych osobowości, jak i dużej grupy ludzi, a nawet całego społeczeństwa w ogóle.
Jako bohaterów bajek mogą występować nie tylko ludzie, mogą to być także zwierzęta, rośliny, a nawet przedmioty. W tych przypadkach autor nadaje im cech ludzkich: umiejętność rozmawiać, cechy charakteru, itp. można Łatwo zrozumieć, że od bajkopisarz wymaga specjalnego talentu, bo mu nie tylko trzeba powiedzieć „kilka słów o wielu rzeczach”, ale jeszcze zrobić to ładnie, fachowo, заинтересовав czytelnika.Pierwsze sprowadzają się do człowieka bajki przypisuje się starożytnym grekom Гесиоду i Стесихору. Najbardziej znany баснописец starożytności — słynny полулегендарный Ezopa, który żył, według historyków, w 6 wieku pne. e. Trudno powiedzieć, co więcej w informacjach dotyczących jego życia — prawdy lub fikcji. Ale niewątpliwie była to bardzo niezwykła, utalentowana osoba. Jego dowcipne i żywe prozaiczne bajki cieszyły się ogromną popularnością, wywarły duży wpływ na dalszy rozwój literatury. Od jego nazwy i stało się pojęcie: „эзопов język”. Oznacza to, że autor bajki pisze ją jak alegorycznie, chcąc ukryć prawdziwy sens swoich słów, ale przy tym na tyle jasne, aby inteligentny, wnikliwy czytelnik wiedział, o co właściwie chodzi. W późniejszym czasie, gatunek bajki dosłownie kwitło. Z europejskich autorów, bez wątpienia, najbardziej uderzające баснописцем był francuz Jean de Lafontaine, który żył w 17 wieku. Jego utwory pisane genialny, dekolt językiem, obfitują filozoficznymi rozumowania i lirycznych lee smithem. Lafontaine opisał dosłownie wszystkie aspekty życia, ludzkie wady i przywary, jednak starał się przy tym unikać bezpośredniego „moralizowania”, укоризненного zbudowaniu. Jego bajki do tej pory uważane za wzorowe. W Rosji też było sporo wykwalifikowanych баснописцев, na przykład, Тредиаковский, Сумароков, Dmitrijew. Ale na pewno znacznie powyżej ich warto Kryłowa (1768 — 1844). Przede wszystkim, dlatego, że są napisane pięknym literackim, a jednocześnie prawdziwie ludowym językiem bliskim i zrozumiałym dla każdego człowieka. Nieśmiertelni крыловские obrazy — Łabędź, Rak i Szczupak, подрядившиеся zawieźć who z поклажей; вороватая Lis, взявшаяся pilnować cudzych kur; głupia zarozumiała Małpa, nie знавшая, jak używać okularów; bezczelny podstępny Wilk, za błędy залезший na псарню; i wiele innych, dawno już stały się znakiem towarowym genericized, jak i wyrażenia takie jak „who i teraz tam”.
Kategoria:
Literatura
